Dakpark

In 1998 ligt het rangeerterrein aan de Hudsonstraat in Bospolder-Tussendijken er nog verlaten bij. Achter de schermen woedt strijd: eigenaar Havenbedrijf wil bedrijfsruimtes, de wijkbewoners een park. De gekozen oplossing is even simpel als elegant: er komen winkels op de begane grond, en een park op het dak. Dubbel grondgebruik en een publiek-private samenwerking: het park wordt in samenspraak met wijkbewoners ontwikkeld door de gemeente, Dura Vermeer doet de winkelboulevard.Ruim vijftien jaar later is het Dakpark, ontworpen door Butzelaar van Son, een feit. De hybride van winkels en park blijkt een gouden greep. Beneden een functionele winkelstrip, maar boven op het dak, is daar niets van te merken. Het gebouw is verdwenen, de architectuur is publieke ruimte geworden.En wat voor ruimte. Trapsgewijs verheft het park zich boven de wijk. Hoog genoeg boven de straat om een heel nieuwe blik op de stad mogelijk te maken. Marconitorens en HAKA-gebouw zweven boven kloeke groene grasvlakken, daarachter de haven. In de lengte wordt het park doorsneden door gepolijste wegen, in de breedte door trap- en waterpartijen. Het heeft een wat ongrijpbare, grafische kwaliteit. Misschien omdat een park zo los van de grond altijd iets kunstmatigs heeft, iets abstracts. Een groene tegenpool van het Schouwburgplein. Maar dan onomstreden, als gedroomd stiksel voor een versnipperde wijk.